درد من

ری را سه‌شنبه 29 اسفند‌ماه سال 1391 ساعت 10:31 ب.ظ

بنویس که نوشتن هم درد می کاهد و هم درمان را نشان می دهد..

وقتی گذشته همیشه جلوی جشمات باشه حتی نوشتن هم باعث نمیشه دردش کم بشه

رها پنج‌شنبه 1 فروردین‌ماه سال 1392 ساعت 11:45 ب.ظ

سلام دوست عزیزم
منزل نو مبارک ! سال جدید وروحیه جدید .ان شاالله موفق باشی !

سلام رها جان
ممنون
انشاءالله شما هم سال خوبی داشته باشی

ریحانه جمعه 2 فروردین‌ماه سال 1392 ساعت 06:14 ب.ظ

تو کز نجابت صدها بهار لبریزی
چرا به ما که رسیدی همیشه پاییزی؟

ببین! سراغ مرا هیچ‌کس نمی‌گیرد
مگر که نیمه شبی، غصه‌ای، غمی، چیزی

تو هم که می‌رسی و با نگاه پُر شورت
نمک به تازه ‌ترین زخم‌ هام می ‌ریزی

خلاصه حسرت این ماند بردلم که شما
بیایی و بروی ، فتنه برنیانگیزی

بخند ! باز شبیه همیشه با طعنه
بگو که: آه! عجب قصه‌ی غم‌انگیزی

بگو که قصد نداری که اذیتم بکنی
بگو که دست خودت نیست تا بپرهیزی

ولی.. . ببین خودمانیم مثل هر دفعه
چرا به قهر، تو از جات برنمی‌خیزی؟

نشسته‌ای که چه؟ یعنی دلت شکست؟هم‌این؟
ببینمت... ولی انگار که اشک می‌ریزی

عزیز گریه نکن ، من که اولش گفتم:
تو از نجابت صدها بهار لبریزی

از : مهرداد نصرتی

مبارک باشه عزیزم