آدم ِ کتبی

نمی دانم چرا همیشه کتبی ام بهتر از شفاهی بود؟! آدم ِ کتبی که من باشم پای تلفن هیچ حرفی برای گفتن ندارد...حوصله اش سر می رود...موضع ش سکوت است...دل دل می کند هرچه زودتر مکالمه تمام شود...گوشی را بگذارد و برود حرف هایش را بنویسد و بفرستد برای او...برای همان اوی دوست داشتنی ِ پای تلفن...

آدم ِ کتبی که من باشم دنیای مجازی را به آن بیرون ترجیح می دهد، عاشق ِ اس ام اس بازی و ایمیل و چت کردن است...بیست و چهار ساعت شبانه روز در وایبر و واتس اپ آنلاین است....دوست دارد آن لحظات ِ شیرین را ثبت کند، نگه دارد جایی...تا هر وقت که دلش خواست و دلتنگ ِ یار شد به آخرین نوشته رجوع کند و دلش غنج برود...آدم ِ کتبی که من باشم قادر است صد و پنجاه خط، نامه ی فدایت شوم بنویسد بی آنکه حتی یک خط از حرف ها تکراری شود...اما یک "دوستت دارم" ساده را پشت تلفن دریغ می کند...نمی دانم چرا...ما آدم های کتبی؛ از رو در رو حرف زدن بیزاریم...عوض ش تا دلت بخواهد اهل نامه نگاری هستیم...می توانیم سه ساعت ِ تمام چت کنیم و خسته نشویم اما یک خط در میان پاسخ ِ تماس های موبایل مان را با اس ام اس بدهیم... آدم ِ کتبی همیشه در کیف ش کاغذ و خودکار دارد...آدم کتبی، کتبی است دیگر...کاریش نمی شود کرد...

و چه خوب کسی وارد زندگیت شود که هیچوقت لذت خواندن تکست های عاشقانه اش را از تو دریغ نکند !! که بداند ارزش ِ آن اس ام اس "دوستت دارم"، از هزار ساعت مکالمه ی تلفنی بیشتر است برایت !!

مینی مخاطب خاص